- Me llamo Lumi, Luminita
Recordé una radio novela que se emitió hace muchos años. Lucecita y me pareció tan tierno...
La ultima vez que nos vimos, con tu familia, con tus padres, hace poco más de un año. Teníamos una promesa que cumplir y habíamos dejado pasar demasiado tiempo. Como si nos sobrara.
La ultima vez que nos vimos, con tu familia, con tus padres, hace poco más de un año. Teníamos una promesa que cumplir y habíamos dejado pasar demasiado tiempo. Como si nos sobrara.
Creo que todos lo necesitábamos. Sabíamos que el camino, el viaje, sería duro hasta el final.
Osos, Castillos, los Cárpatos, la Transfăgărășan.
Ver tu cara de alegría por reunirnos en tu país. Querías que lo viéramos todo, que comiéramos todo, que sintiéramos todo lo que tu sentías.
Tenías todo un itinerario para no perder un minuto.
Tus padres, en la entrada de su casa, charlando con el idioma más sencillo de entender, el del corazón.
Ese hombre grandote por fuera e inmenso por dentro. Como te hablaba, te protegía.
Nos pusimos la misma camisa, mostrando nuestra hermandad.
Los finales siempre duelen.
No queríamos que fuera así. Renovamos nuestras promesas.
Volveríamos a abrazarnos, a cocinar juntos, a comer Ciorba de Burta, sarmale, mici mici y a reírnos recordando el viaje anterior y planeando el próximo.
Los osos nos hicieron reír y temer. Temíamos lo inevitable.
Hoy habrá lágrimas. Las que ahora me inundan. Serán lágrimas de rabia, de impotencia y de agradecimiento por haberos conocido y por darnos la posibilidad de formar parte de vuestra vida.
Mulțumesc, Luminița.
Fie ca pământul să-ți fie ușor.
Mulțumesc, Valentin, Cristian și Alina.
O îmbrățișare mare din partea familiei tale din Spania.
No hay comentarios:
Publicar un comentario